Mezun Olan Birisine Ne Denir? Kayseri’nin Sessiz Sokaklarında Bir Adım
Giriş: Mezuniyetin Ardındaki Sessizlik
Bazen hayat, beklediğimizden çok farklı şekilde değişir. Kayseri’nin soğuk bir sabahında, bir grup arkadaşımla mezuniyet törenine hazırlanırken, içimdeki karışıklıkların farkına vardım. Mezuniyet, çoğumuzun hayatındaki önemli bir dönüm noktasıdır. Ama ben, o günü sabahı olduğunda, bu kadar basit bir “başarı”yı kutlamaktan çok, bu son adımın ne anlama geldiğini düşünüyorum. Mezun olan birisine ne denir? Bir yolculuğun sonu mu, yoksa bir başlangıcın habercisi mi?
Beni buraya getiren her şeyin başlangıcı çok farklıydı. Üniversiteyi kazanıp Kayseri’ye yerleştiğimde, mezuniyetin ne kadar önemli olduğunu bilmeyebilirdim. Ama şimdi, her şeyin bitişine yaklaşırken, mezuniyetin bende bıraktığı o karışık duyguları anlamaya çalışıyorum. Her şeyin, her anın bir anlam taşıdığı bu dönemde, mezuniyetin benim için ne anlam taşıdığını düşündüm.
İlk An: Tören ve Huzursuzluk
Mezuniyet töreninin başladığı ilk anı hatırlıyorum. Kayseri’nin o tanıdık meydanında, herkesin yüzündeki gülümsemeyi gördüğümde içim biraz karışmıştı. Herkes çok neşeliydi. Ama ben, o anı biraz boş hissediyordum. Mezuniyet cübbemi giyerken, bir yandan da “Mezun olan birisine ne denir?” sorusu kafamda yankılandı. O an, bu sorunun cevabı çok daha derin bir şey olmalıydı.
Herkes birbirine tebrikler, güzel dileklerde bulunuyordu ama ben içimdeki boşluğu hissettim. Bu kadar zorlayıcı, bu kadar yorucu bir yolculuğun sonunda ne söyleyebilirdim ki? Tam olarak kimin hak ettiğini bildiğim bu başarıyı, tek bir kelimeyle tanımlamak ne kadar anlamlıydı? İşte o an, mezuniyetin sadece bir “kutlama”dan öteye geçtiğini fark ettim. İnsanlar mezuniyeti, yalnızca bir dönemin bitişi olarak görüyordu, ama bu yolculukta büyüdüğüm, öğrendiğim her şeyin adı neydi?
İkinci An: Bir Gün Geceye Karıştı
Törenin ardından arkadaşlarımla Kayseri’nin dar sokaklarında dolaşırken, geceyi izlemeye karar verdik. Herkes hâlâ bir şekilde kutlamaya devam ediyordu, ama ben bir kenara çekildim. O an, önümdeki manzarayı izlerken, aslında tüm bu kutlamaların ne kadar geçici olduğunu düşündüm. Hava soğuk, ama geceyi izlemek bir nebze de olsa içimi ısıtıyordu.
Bazen, ne kadar kalabalık olursa olsun insan kendini yalnız hissedebilir. O an, kendimi çok yalnız hissettim. Mezuniyet, herkesin “tebrik ettiği” ama aynı zamanda herkesten farklı bir şekilde yükümlülükler getirdiği bir dönüm noktasıydı. Düşüncelerim bir yandan geçmişe, bir yandan da geleceğe kayıyordu. O kadar uzun bir yolculuktu ki, tek bir kelimeyle anlatmak zordu. Mezun olan birisine ne denir? Herkesin bildiği basit bir tebrik sözü mü? Yoksa uzun bir sürecin içinde kaybolmuş birine yeni bir yön gösteren bir sözcük mü?
Huzursuzluğumun içindeki bir parça kaybolmuşluk da beni sarhoş ediyordu. Gelecek hakkında konuşan arkadaşlarımın seslerini uzaktan duyarken, ben de kendi içimde bir sonraki adımımı düşünmeye başladım. O an fark ettim ki, mezuniyet sadece bir belge değil, aslında bir kimlikti. Gelecek, mezuniyetle tanımlanamayacak kadar karmaşıktı. “Mezun olan birisine ne denir?” sorusunun cevabını içimde bulmam gerekiyordu.
Üçüncü An: Yavaşça Anlayış
Gecenin sonunda, Kayseri’nin soğuk havasında biraz daha kalakaldım. Yıldızların altında yürürken, yavaşça sorularımın cevabını buluyordum. Mezuniyet, sadece bir başlangıçtı. “Mezun olan birisine ne denir?” sorusuna belki de “hayatın bir sonraki seviyesine geçen biri” demek gerekirdi. O kadar basitti ki, sonunda cevabı bulduğumda şaşırdım. O kadar karmaşık duyguların içinde, bu basit gerçeği anlamam zor olmuştu.
Ve o an, “mezuniyet” sadece bir kelime olmaktan çıkıp, yeni bir yolculuğun başlangıcı oldu. Gelecek, belirsizdi ama umutsuz değildim. O yüzden, mezun olan birisine ne denir diye sorulduğunda, belki de en doğru cevap, “Bir adım daha atan kişi” olacaktır. Çünkü her bitiş, bir başlangıçtır. Bu yeni başlangıca doğru adım atarken, içimdeki heyecanı, korkuyu ve umutları hissediyordum. Sonunda fark ettim: Bazen, ne denirse denilsin, önemli olan kendi yolumuzu bulmak.